Engelse gotiek
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
De Engelse gotiek is een bouwstijl die in Engeland werd toegepast van het einde van de 12e tot het midden van de 17e eeuw, voortkomend uit de Franse gotiek, en die zich kenmerkt door spitse bogen, kruisribgewelven, steunberen en het veelvuldig gebruik van glas-in-loodramen.
Omschrijving
De Engelse gotiek kenmerkt zich door een nadruk op verticale lijnen, het gebruik van spitsbogen, pinakels en luchtbogen. Gebouwen in deze stijl, zoals kathedralen en kerken, hebben vaak grote ramen gevuld met glas-in-lood dat Bijbelse verhalen uitbeeldt. Naast steenconstructies is ook gedetailleerd houtsnijwerk, bijvoorbeeld in koorbanken, kenmerkend. De stijl werd geïntroduceerd vanuit Frankrijk, waar de elementen van gotische architectuur voor het eerst gezamenlijk werden toegepast in de abdij van Saint-Denis. Vroege grootschalige toepassingen in Engeland zijn te vinden in Canterbury Cathedral en Westminster Abbey.
Perioden in de Engelse Gotiek
Traditioneel wordt de Engelse gotiek onderverdeeld in drie perioden: Early English (tot circa 1275), Decorated (eind 13e, begin 14e eeuw) en Perpendicular (tot in de 16e eeuw). Deze indeling is gebaseerd op de ontwikkeling van de stijl, met name zichtbaar in de venstertraceringen. Early English kenmerkt zich door smalle, hoge lancetvensters. In de Decorated periode werden vensters breder en kregen ze steeds decoratievere traceringen. De Perpendicular stijl legt de nadruk op verticale lijnen in zowel vensters als de algehele bouw.
Vergelijkbare termen
Gotiek
Gebruikte bronnen: